Δημοσιεύουμε παρακάτω την προκήρυξη που μοιράστηκε στα σχολεία:

Συνάδελφοι/ισσες

Ο εκβαρβαρισμός και η διάλυση της μέσης εκπαίδευσης είναι ένα έγκλημα που συνεχίζεται ασταμάτητα εδώ και χρόνια αλλά φέτος απόκτησε μια ξεχωριστή ένταση και ποιότητα με την ψήφιση του νόμου για το νέο λύκειο. Φέτος δηλαδή καταργήθηκαν στην ουσία τα Λατινικά ο δεύτερος μεγάλος πυλώνας της κλασσικής παιδείας δίπλα στα αρχαία ελληνικά. Η άλλη εμβληματική λοβοτομή στην εκπαίδευση ήταν η κατάργηση της Γεωμετρίας, μέσω της αφαίρεσης της εξέτασής της στη Β΄ λυκείου. Η γεωμετρία δένει την μαθηματική αφαίρεση με την εμπειρική εικόνα του χώρου και σαν τέτοια είναι μια έξοχη μέθοδος καλλιέργειας της μαθηματικής σκέψης. Αφού ο Αρβανιτόπουλος αφαίρεσε την Αστρονομία, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταργεί Φυσικές επιστήμες, Πληροφορική και Ξένες γλώσσες στη Γ΄ Λυκείου, ενώ πριν είχε καταργήσει τον Ηλεκτρομαγνητισμό στη β΄ λυκείου, ενώ ετοιμάζεται ένα μεγάλο αντίστοιχο χτύπημα στη νέα Β΄ λυκείου.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά από όλα αυτά θα ξεσηκώνονταν ένα κύμα οργής με επικεφαλής την ΟΛΜΕ η οποία θα έλεγε ένα βροντερό όχι σε αυτήν την εσκεμμένη απομάκρυνση των ελληνικών σχολείων από τον σύγχρονο κόσμο. Κι όμως δεν έγινε τίποτα. Αν κανείς ρίξει μια ματιά στα πολιτικά εκπαιδευτικά προγράμματα του παλιού ΚΚΕ και του ΕΑΜ, θα δει πόσο αυτά κυριαρχούνταν από την ανάγκη για την προώθηση των μαθήματων των φυσικών επιστημών και των μαθηματικών, από την ανάγκη για το πείραμα και μάλιστα για το δέσιμο της εκπαίδευσης με την παραγωγή, που ο Μαρξ θεωρούσε ότι «αποτελεί ένα ισχυρό μέσο για την αλλαγή της σημερινής κοινωνίας». Αυτή ήταν η κατεύθυνση για την εκπαίδευση της παγκόσμιας αριστεράς.
Κι όμως σήμερα στη χώρα μας στον 21ο αιώνα δεν υπήρξε χειρότερη στάση απέναντι στο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ από εκείνη της λεγόμενης αριστεράς, που με επικεφαλής το αυτοαποκαλούμενο «Κ»ΚΕ, άρχισε να φωνάζει σπρώχνοντας τους μαθητές σε διαδηλώσεις όχι για να διαμαρτυρηθούν γι αυτό τον μαθησιακό ακρωτηριασμό τους αλλά για τις πολλές εξετάσεις και την παπαγαλία, (που είναι πρόβλημα αλλά όχι πια το μεγαλύτερο για την πλειοψηφία των μαθητών που ουσιαστικά βρίσκονται πλέον εκτός τάξης) και, το χειρότερο, ενάντια στην τεχνική εξειδίκευση στο σχολείο, προβάλλοντας το υπεραντιδραστικό, αντιμορφωτικό, αντεργατικό και αντιμαρξιστικό σύνθημα του «υποχρεωτικού δωδεκάχρονου σχολείου» του ξεκομμένου από την παραγωγή και με σκέτη γενική παιδεία.
Άλλωστε τι σημαίνει πρακτικά το «όχι στην εντατικοποίηση και όχι στην παπαγαλία», όταν δεν υποστηρίζεις το αντίθετο της εντατικοποίησης και της παπαγαλίας που είναι ακριβώς το σχολείο που δίνει έμφαση στα θετικά μαθήματα, στο πείραμα, και στην πρακτική τεχνική κατάρτιση, αλλά και που σαν τέτοιο διδάσκει με ζωντανό δημιουργικό τρόπο και μέσα από την εξοικείωση με την λογοτεχνία και την λογοτεχνική κριτική, την νεοελληνική γλώσσα. Όλα αυτά τα θέλουμε όχι μόνο για να πάρουν απαραίτητες γνώσεις οι μαθητές αλλά γιατί κυρίως τα θετικά μαθήματα, όπως και τα ζωντανά γλωσσικά, είναι τα λιγότερο κατάλληλα για την αποστήθιση, δηλαδή είναι αυτά που για να διδαχτούν αποτελεσματικά πρέπει το σχολείο να τραβηχτεί αναγκαστικά προς το πείραμα, την παραγωγή και την κοινωνική πρακτική και επικοινωνία.
Το σχολείο πεθαίνει σήμερα λαβωμένο από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που κυρίως σκοτώνουν εδώ και 40 χρόνια την υλική βάση στην οποία στηρίζεται η σύγχρονη εκπαίδευση δηλαδή τη σύγχρονη βιομηχανία, καθώς και τη βιομηχανοποιημένη γεωργία, τον τουρισμό μεγάλης κλίμακας. Γιαυτό δυναμιτίζουν με ιδιαίτερο πάθος την επιστημονικοτεχνική έρευνα και την παραγωγή ειδικευμένων εργαζομένων σε διάφορα επίπεδα, γιαυτό υπονομεύουν και την μέση και την ανώτατη τεχνική εκπαίδευση, ενώ όσο μπορούν αδυνατίζουν και την ζωντανή και δημιουργική διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας.
Ιδιαίτερα η καταστροφή της μέσης τεχνικής εκπαίδευσης είναι το «ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο» του οποίου οι υπερασπιστές δεν εξηγούν την αναγκαιότητά του με ταξικούς όρους, ούτε με όρους παραγωγής αλλά με όρους τάχα γενικής ανθρώπινης καλλιέργειας, που σημαίνει να μην μπορούν να δραπετεύσουν προς την τεχνική μόρφωση και προς την παραγωγή τα παιδιά, κυρίως της φτωχολογιάς, που περιθωριοποιούνται και τσακίζονται μέσα σε αυτό το σχολείο της στείρας θεωρητικολογίας χωρίς πείραμα και σύνδεσης της γνώσης με τη ζωή, πράγμα που αναπόφευκτα σημαίνει παπαγαλία, γραφειοκρατικό πνεύμα και απέραντη βαρεμάρα.

Η ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Ωστόσο το σαμποτάζ στην μέση εκπαίδευση δεν σκοπεύει μόνο στην διάλυση της θετικής και τεχνικής εκπαίδευσης καθώς και στην γλωσσική αμορφωσιά, σκοπεύει στην διάλυση και στην καταστροφή της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, σκοπεύει στη διάλυση γενικά του σχολείου, σκοπεύει στο βάθος στην μαζική και καθολική αμορφωσιά του πληθυσμού.
Για την Κίνηση μας ο μηχανισμός διάλυσης είναι η εξής ανομολόγητη αλλά διακομματικά πρακτικά κατοχυρωμένη γραμμή μέσω των παρατάξεων της ΟΛΜΕ: Η αίθουσα διδασκαλίας της Μέσης δημόσιας εκπαίδευσης τείνει σταδιακά και όσο προχωράμε προς την γ Λυκείου (όπου αυτό το φαινόμενο είναι ήδη γεγονός) να είναι χωρισμένη σε δύο βασικά διαμερίσματα που θα αποξενώνονται μεταξύ τους όλο και περισσότερο. Στο ένα βασικό διαμέρισμα βρίσκεται μια όλο και μικρότερη μερίδα μαθητών που έρχονται στο σχολείο για να πάρουν τους βαθμούς και κάποιες από τις γνώσεις που τους χρειάζονται για να σπουδάσουν. Αυτή η μειοψηφία παρακολουθεί το μάθημα και συμμετέχει σε αυτό αλλά βαριεστημένα μιας και η κυρίως εκπαίδευση της πραγματοποιείται στο σπίτι ή στο φροντιστήριο. Στο άλλο βασικό διαμέρισμα στοιβάζεται μια μάζα μαθητών που έρχονται υποχρεωτικά στο σχολείο μόνο και μόνο για να το τελειώσουν σαν σε στρατιωτική τους θητεία. Αυτοί οι μαθητές δεν παρακολουθούν το μάθημα ούτε συμμετέχουν σε αυτό, ούτε διαβάζουν, ούτε μαθαίνουν αλλά υπάρχουν στην τάξη απλά με την υποχρέωση να μην ενοχλούν καίρια τις διαδικασίες του πρώτου διαμερίσματος με αντάλλαγμα να προάγονται στην επόμενη τάξη μέχρι το τέλος της θητείας τους. Αυτά συνήθως είναι τα παιδιά της φτωχολογιάς. Υπάρχει και ένα τρίτο ενδιάμεσο μικρό διαμέρισμα που είναι το μέρος εκείνο των μαθητών που περιορίζεται αριθμητικά όσο βαδίζει προς την καταστροφική γ΄ Λυκείου και το οποίο έχει την όλο και πιο μάταιη ελπίδα να μην περιπέσει στην κατάσταση του δεύτερου διαμερίσματος.
Συνολικά αυτό το σχολείο εξελίσσεται ραγδαία μπροστά στα μάτια μας σε κάτι βαθιά άρρωστο, σε κάτι κοινωνικά άνισο μέχρι ρατσισμού, και κυρίως σε έναν καταστροφέα χαρακτήρων γιατί στηρίζεται στον πετυχημένο εκβιασμό, δηλαδή σε μια βία που απαιτεί και πετυχαίνει από τα θύματά του τη συναίνεση, κυρίως τη συναίνεση του δεύτερου διαμερίσματος των μαθητών, το οποίο όχι μόνο χάνει την εφηβεία του μέσα σε αυτό το σχολείο αλλά χάνει κάθε αυτοεκτίμηση μένοντας με την εντύπωση ότι «δεν παίρνει τα γράμματα». Στην ουσία αυτό το σχολείο είναι υπό διάλυση και έτοιμο για τη βαρβαρότητα που του προσφέρουν γενναιόδωρα σε όλα τα επίπεδα αυτοί που το διαλύουν.
Θα πει κυρίως η ψευτοαριστερά, που δεν την απασχολεί αυτό το πρόβλημα αφού ηγείται της διάλυσης, ότι αυτή είναι μια ταξική διαστρωμάτωση μοιραία στον καπιταλισμό. Η ταξική διαστρωμάτωση της εκπαίδευσης είναι πράγματι σύμφυτη με τον καπιταλισμό αλλά η διαμερισματοποίηση της αίθουσας διδασκαλίας, ο διχασμός της, η πλήρης μαθησιακή αχρήστευση της μισής τάξης και η ψυχολογική βαναυσότητα σε βάρος της, αλλά και η επιβεβλημένη βαρεμάρα, η συνδυασμένη συχνά με μεγάλη κόπωση και της άλλης μισής δεν είναι παγκόσμια. Είναι χαρακτηριστικό του σε πρόσφατη διαδικασία αποικιοποίησης και πρώην αρκετά ανεπτυγμένου ελληνικού καπιταλισμού. Ο σύγχρονος καπιταλισμός που φροντίζει τουλάχιστον να έχει ένα αρκετά μορφωμένο και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό για τις ανάγκες του στην κόντρα με τους ανταγωνιστές του φτιάχνει παιδεία δύο ταχυτήτων, άλλη για τα στελέχη και άλλη για το ειδικευμένο εργατικό του προσωπικό. Αλλά το ηγεμονικό στη χώρα μας ψευτοαριστερό (ουσιαστικά νέο-ακροδεξιό) πολιτικό μπλοκ δεν θέλει καθόλου εκπαίδευση όχι μόνο για το προλεταριάτο αλλά ούτε καν για εκείνο το κομμάτι της αστικής τάξης που δεν είναι κομπραδόρικο, δηλαδή που δεν είναι στην υπηρεσία των νεοαποικιοκρατών, γι αυτό καταφέρεται ενάντια στην αριστεία από τα δεξιά, από την πλευρά του ιμπεριαλισμού και όχι από τα αριστερά από την πλευρά του προλεταριακού μη ανταγωνιστικού πνεύματος μέσα στο σχολείο . Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε καλή μέση εκπαίδευση, αλλά κάτι είχε. Τώρα κινείται προς το να μην έχει καμμιά. Όπως κινείται στο να έχει μια όλο και χειρότερη ανώτατη εκπαίδευση, όπως και μια ακόμα χειρότερη έρευνα. (Σε ότι αφορά το τελευταίο δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρακτηριστικό από τον εξωστρακισμό από την κυβέρνηση του Στ. Κριμιζή από την ηγεσία του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού).
Αυτό το σχολείο δεν βασανίζει μόνο τους μαθητές, ιδιαίτερα τους πιο φτωχούς που τους αφήνει εντελώς χωρίς εφόδια στη ζωή, βασανίζει και εμάς τους καθηγητές που ζούμε σε μια διχασμένη τάξη. Γιατί είναι στην πραγματική μας διάθεση να κάνουμε μάθημα για όλη την τάξη, και να βλέπουμε και αυτά τα παιδιά να θέλουν στην πλειοψηφία τους να μορφωθούν. Είναι δυνατό να μιλάμε μπροστά σε άδεια βλέμματα και να αισθανόμαστε γεμάτοι με τη δουλειά μας; Δεν είναι δυνατό. Και σε λίγο αν δεν αντιδράσουμε σαν δάσκαλοι και σαν λαός στην παραγωγική καταστροφή της χώρας και στην διάλυση και στον εκβαρβαρισμό της εκπαίδευσης δεν θα μπορούμε να κάνουμε καν μάθημα. Γιατί αν η αδιαφορία των μαθητών για το σχολείο συνδυαστεί με μεγαλύτερη ανεργία για τους γονείς και με άνεργο μέλλον για τους ίδιους τότε θα μετατραπεί σε άρνηση. Και δεν είναι σίγουρο ότι αυτή η άρνηση θα μεταφραστεί σε αγώνα για ένα πιο δημοκρατικό και πιο παραγωγικό σχολείο και για μια πιο δημοκρατική και ευημερούσα κοινωνία . Μπορεί ακριβώς αντίθετα να ακολουθήσει το κάλεσμα του ανερχόμενου φασισμού για μια μεγάλη πατρίδα, με έναν υποτίθεται ενωμένο λαό χωρίς αντεθνικά κόμματα που θα ξεπλύνει τις ταπεινώσεις, την πείνα και την αμορφωσιά που τάχα μας επέβαλε η Δύση και η «πουλημένη» Δημοκρατία. Επίσης μπορεί ένα τμήμα της ίδιας παραπεταμένης νεολαίας να ακολουθήσει το κάλεσμα μιας πραξικοπηματικής αντιλαϊκής ψευτοαριστεράς και ενός λούμπεν ψευτοαναρχισμού για ένα πολιτικό πραξικόπημα τάχα «των κάτω ενάντια στους πάνω» που θα είναι τελικά η δικτατορία της χειρότερης κρατικής ολιγαρχίας και του χειρότερου ιμπεριαλισμού, βασικά ανατολικού, δηλαδή των χειρότερων «πάνω» ενάντια στην εργατική τάξη και την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας, δηλαδή στους «κάτω»

Συνάδελφοι

Μόνο αν ρίξουμε το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος της συνδικαλιστικής μας δουλειάς στο σταμάτημα της ορμητικής εκπαιδευτικής αποσάθρωσης των σχολείων και στην ανόρθωσή του, τόσο στις εκπαιδευτικές διαδικασίες όσο και στο περιεχόμενο της διδασκαλίας και τελικά μόνο αν ξυπνήσουμε σε όλους τους μαθητές το ενδιαφέρον, αλλά και τη δυνατότητα για γνώση κυρίως μέσα από τη σύνδεση της θεωρίας με το πείραμα και με την κοινωνική πρακτική, θα μπορέσουμε να έχουμε δίπλα μας και ένα γερό μέτωπο από γονείς και μαθητές και τότε θα μπορούμε να έχουμε και καλύτερες μισθολογικές απολαβές. Όσοι συνδικαλιστές είτε συνήθως με ψευτοαριστερή αστική, είτε και με κλασική αστική σημαία, σιωπούν ή υποστηρίζουν τα μέτρα ενάντια στη σύγχρονη θετική εκπαίδευση, απευθύνονται στους καθηγητές έχοντας σαν προμετωπίδα τους την πάλη τους για καλύτερους μισθούς για μας. Μας απευθύνονται όπως αν καλλιεργούσαμε ψάρια και όχι ανθρώπους, δηλαδή σαν να είμαστε τελείως αδιάφοροι για το περιεχόμενο της δουλειάς και να ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και καθόλου για τους μαθητές.
Στην πραγματικότητα όπως δεν δίνουν για τους μαθητές δεν δίνουν ούτε για μας δεκαράκι. Απλά μας ρίχνουν δόλωμα για να τσιμπήσουμε.
Γιατί συνάδελφοι οι μισθοί μας και οι συντάξεις μας δεν θα μπορούν να κινηθούν ποτέ για πολύ σε αντίθετη κατεύθυνση από τους μισθούς και τα μεροκάματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που κυρίως ζουν αυτή τη χώρα, που εξ αιτίας του δραστήριου παραγωγικού σαμποτάζ και της πελώριας ανεργίας που αυτό προκαλεί, όλο και περισσότερο πέφτουν σε επίπεδα εξαθλίωσης. Με αυτήν την έννοια και αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές θα μπορέσουμε να καλυτερεύσουμε ουσιαστικά τους υλικούς όρους της ζωής μας αν πρώτα σώσουμε το σχολείο από την αποσύνθεση και την καταστροφή στα πλαίσια ενός παλλαϊκού αγώνα να σωθεί η σύγχρονη παραγωγή της χώρας, ιδιαίτερα η βιομηχανική. Εκείνο το υλικό αίτημα που πρέπει να προτάξουμε επίσης αποφασιστικά για άμεση επίλυση για να έχουμε ενότητα στον αγώνα μας και πραγματική ενότητα των εκπαιδευτικών στα σχολεία, που αποτελούν τη βάση του αγώνα μας μετά την συνειδητή αποδυνάμωση των ΕΛΜΕ από τους σαμποταριστές της εκπαίδευσης, είναι η πρόσληψη τώρα όλων των αναπληρωτών.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΝ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

Η Κίνησή μας καταδικάζει την οργανωμένη, μαζική εισβολή δύο φορές στο συνέδριο της ΓΣΕΕ των τραμπούκων του ψευτοΚΚΕ-ΠΑΜΕ οι οποίοι με τις βιαιοπραγίες τους κατά των αντιπροσώπων της πλειοψηφίας πέτυχαν πραξικοπηματικά τη ματαίωσή του, ενώ νωρίτερα είχαν πάλι τραμπούκικα ματαιώσει το συνέδριο της Ομοσπ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας. Αυτό το ιστορικής αντιδραστικότητας συνδικαλιστικό πραξικόπημα έγινε με την ενεργητική στήριξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, της αστυνομίας και των δικαστών, καθώς και με την πρακτικά ευμενή προς τους τραμπούκους στάση κυρίως της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με την υποστήριξη σχεδόν σύσσωμου του κράτους. Ο ταξικός συνδικαλισμός πραγματοποιείται από την πλειοψηφία των ίδιων των εργαζομένων και όχι από μειοψηφίες τραμπούκων σωτήρων που έχουν μαζί τους αστυνομίες και δικαστές.
Το ΠΑΜΕ ισχυρίστηκε για να στηρίξει το συνδικαλιστικό του πραξικόπημα ότι απαίτησε να είναι έγκυρο το συνέδριο καθώς σε αυτό συμμετείχαν, σύμφωνα με το ΠΑΜΕ, εργοδότες που παράνομα είχαν εμφανιστεί σε αυτό σαν αντιπρόσωποι. Αλλά αν αυτή ήταν η αληθινή αιτία της εισβολής, τότε θα είχαμε πολύ πιο πριν από την πραγματοποίηση του συνεδρίου ένα κίνημα καταγγελιών από πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, ότι δεν αναγνωρίζουν συγκεκριμένους αντιπροσώπους γιατί είναι εργοδότες. Αυτά τα πρωτοβάθμια, μαζί με τα αντίστοιχα δευτεροβάθμια όργανα θα είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη στη διάρκεια των αρχαιρεσιών τους, θα έκαναν καταγγελίες και θα ενημέρωναν με κάθε λογής καμπάνιες μέσα και από τα κοινωνικά δίκτυα τα υπόλοιπα συνδικάτα και την κοινή γνώμη. Αν υπήρχε ένα τέτοιο κίνημα βάσης, τότε ένα πραγματικά εργατικό κόμμα θα πρωτοστατούσε σε αυτό και θα το είχε κάνει από καιρό κεντρικό πολιτικό θέμα και δεν θα έκανε ξαφνικά πραξικοπηματικές μπούκες λίγο πριν λήξει η θητεία ενός τριτοβάθμιου οργάνου, για να μην μπορέσει αυτό να απαντήσει συνδικαλιστικά αλλά να καθαιρεθεί μέσω δικαστηρίων και μέσω αυτών το υποτιθέμενο εργατικό κόμμα να πάρει την εξουσία από το κράτος και όχι από τους εργάτες. Αλλά με δημοκρατικές μέθοδες και με ξεσήκωμα της βάσης παλεύουν τα πραγματικά εργατικά κόμματα. Όμως το ΠΑΜΕ του ψευτοΚΚΕ είναι ό,τι το πιο πραξικοπηματικό, ό,τι το πιο καπελωματικό, ότι το πιο απομονωμένο και αντιπαθητικό στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα γιατί θέλει να επιβάλει με το ζόρι και με κάθε λογής συνδικαλιστικές ίντριγκες την ιδεολογική και πολιτική γραμμή του σε όλους τους άλλους εργάτες και όχι να τους πείσει. Μάλιστα όπου το ΠΑΜΕ ελέγχει σωματεία –και πρόκειται συνήθως για κλαδικά επειδή σε αυτά αντίθετα με τα πρωτοβάθμια, είναι δύσκολος ο εργατικός δημοκρατικός έλεγχος από τη βάση- τα έχει κάνει άντρα δικτατορίας, βίας και ασύλληπτης νοθείας αλλά και διακρίσεων υπέρ των δικών του μελών συχνά μέσα από βρώμικες συναλλαγές με τις εργοδοσίες. Το υπόδειγμα μιας τέτοιας εξουσίας είναι το κλαδικό συνδικάτο των μεταλλεργατών μέσω του οποίου το ΠΑΜΕ ασκούσε για χρόνια αποκλειστική και βίαιη εξουσία στην Επισκευαστική Ζώνη, ακόμα και στα μικροαφεντικά μέσω της συμμετοχής του στις κρατικές επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας, πριν τη μοιραστεί με το παράνομο διακηρυγμένα ρατσιστικό σωματείο των Ναζιχρυσαυγιτών ενάντια στο οποίο δεν προσφεύγει στη δικαιοσύνη. Τη βία του ενάντια στους συνδικαλιστές που αντιστέκονται στην κυριαρχία του, το ψευτοΚΚΕ την εμφανίζει πάντα σαν πάλη του ενάντια στην αστική τάξη αλλά το ποιος υπηρετεί μέσα στην εργατική τάξη τα συμφέροντα της και ποιος όχι αποτελεί το πιο καίριο και το πιο βαθύ ζήτημα για τη διαμόρφωση της εργατικής συνείδησης από τη γέννηση της εργατικής τάξης, και είναι κάτι που το αποφασίζουν, και μόνο αυτοί μπορούν να το αποφασίσουν, οι ίδιοι οι εργάτες στους χώρους δουλειάς τους μέσα από τη δική τους πολύχρονη εμπειρία της πάλης τους με την εργοδοσία και με το κράτος της, αλλά και μέσα από τις ζυμώσεις και τις θεωρητικές αναζητήσεις που συνδέονται με αυτήν την πάλη. Με τίποτα δηλαδή αυτό το ζήτημα δεν αποφασίζεται από τους οποιουσδήποτε εργατοπατέρες δήθεν σωτήρες τους με μπούκες στα τριτοβάθμια όργανα.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ-ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ-ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΗΣ Χ.Α ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
ΣΤΗΡΙΞΤΕ-ΨΗΦΙΣΤΕ Κίνηση «ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ»

Αθήνα 12/05/2019